Szkoła w Pławnej powstała w 1906 albo 1907 roku. Wcześniej dzieci chodziły uczyć się do Zborowic. Pławna liczyła wtedy około 60-ciu domostw. Powstanie szkoły było możliwe dzięki miejscowemu dziedzicowi, który przekazał miejscowości bezpłatnie karczmę i 1 mórg pola za niską cenę. Dziedzic nazywał się Franciszek Fierich i był profesorem Uniwersytetu Jagiellońskiego. Powołano wtedy szkołę 1-dno klasową. W tym okresie nauczycielami byli: Średniawa oraz Chwastek.

Po zorganizowaniu szkoły 1-dno klasowej szkołę prowadził Andrzej Chwastek, który pracował 3 lata. W 1912 roku pracę zaczął w szkole Ignacy Buś, który zostawił następujący opis „Przyznać trzeba, że szkoła przed wojną (chodzi o I wojnę światową) spełniała należycie swoje zadanie, gdyż była we wszystko zaopatrzona, dbano o nią i opiekowano się nią, zwłaszcza, że pobierany co roku ryczałt z funduszu krajowego był znaczący i wystarczał na potrzeby szkoły w zupełności”. Po wybuchu I wojny światowej szkoła podupadła, gdyż uczącego nauczyciela powołano do wojska i „nie zastąpiono go żadną siłą nauczycielską”. W roku szkolnym 1914/15 szkoła była nieczynna i służyła za kwaterę dla przechodzących przez miejscowość wojsk. W roku szkolnym 1915/16 przydzielono szkole nauczycielkę Panią Kołodziejczykównę, lecz nauka z powodu braku opału odbywała się tylko w okresie jesiennym i wiosennym. Podobnie było w roku szkolnym 1916/17 i 1917/18 kiedy uczyła nauczycielka A. Ladenbergerówna.
We październiku 1918 roku do szkoły po odbyciu służby wojskowej powraca Ignacy Buś, który pracował do 1922 roku, a następnie na własną prośbę został przeniesiony do pracy w Ciężkowicach. Pracę w szkole objęła tymczasowa nauczycielka Kazimiera Garbieniówna, a później Maria z Garbieniów Mordawska.
W roku szkolnym 1924/25 posadę w Pławnej objęła st. nauczycielka z Kamionki Wielkiej Anna Grodzińska, która pracowała do roku szkolnego1930/31. W 1930 roku na terenie miejscowości w pobliżu przystanku kolejowego z inicjatywy profesora Uniwersytetu Jagiellońskiego Franciszka Xawerego Fiericha   wybudowana zostaje kolonia akademicka Bratniej Pomocy Studentów Uniwersytetu Jagiellońskiego im. Inicjatora. W kolonii tej wypoczywali studenci do wybuchu II wojny światowej.  W czasie wojny w kolonii mieściła się placówka Gestapo.

W 1930 roku posadę nauczyciela objął pan Leon Łuczkiewicz, który pracuje w Pławnej do 6 lipca 1936 r. po czym zostaje przeniesiony na stanowisko nauczyciela do szkoły w Ciężkowicach. Tam w Ciężkowicach zastaje go II wojna światowa. Zaraz na jej początku organizuje tajne nauczanie, nieco późnej wraz z synami – Marianem i Romanem biorą udział w ruchu oporu najpierw w Związku Walki Zbrojnej, później w Armii Krajowej. Cały czas uczestniczą w licznych walkach stoczonych z oddziałami niemieckimi. Ostatnią ich walką była bitwa w przysiółku Dąbry niedaleko Rzepiennika Strzyżewskiego. W trakcie tej bitwy polegli na polu chwały – ojciec Leon i starszy syn Marian, natomiast ranny młodszy syn Roman dostał się do niewoli niemieckiej i zginął w obozie koncentracyjnym w Gross Rossen. Zapisali w ten sposób piękną kartę historii Ziemi Ciężkowickiej, dali przykład miłości do ojczyzny, za którą zapłacili najwyższą cenę.